Ledwo zacząłem, a mam wrażenie że coś tu jest nie tak. Potrzebuje porady przeciętnych zjadaczy chleba. Dlatego to wrzucam
 

    - Dziękuje bardzo – Zawołała dziewczyna do taksówkarza.
    11 Marca. Swietłana Vichenlikova przyjechała do ogromnej posiadłości Państwa Stross. Jej właściciel miał w rękach największą wytwórnie muzyczną w Polsce. To od niego zależał rynek. Swietłana natomiast pochodziła z Ukrainy, z małej miejscowości pod Charkovem – Samelin. Przyjechała tutaj do pracy. Miała się opiekować jedenastoletnią dziewczynką, która za rok miała iść do gimnazjum. Podobno była bardzo utalentowana pod względem muzycznym. Ukrainka uwielbiała muzykę, choć nigdy nie próbowała ani śpiewać ani grać. Była bardzo nieśmiała, dlatego robiła to tylko u siebie w pokoju. Ponadto słuchała ogromne ilości różnej muzyki, od klasycznej, po reagge i hip-hop. Od Jazzu, poprzez blues do rocka. Miała studiować, nawet dostała się na bardzo dobrą uczelnie. Niestety choroba samotnej matki pokżyżowała jej plany. Dlatego pojechała za granicę, by utrzymać mamę w szpitalu. Gdy wysiadła z samochodu zaparło jej dech w piersiach, gdyż nigdy nie widziała tak ogromnego domu. Dwudziestolatka podeszła do furtki i zadzwoniła do domofonu. Po dłuższej chwili chciała zadzwonić jeszcze raz, ale wtedy furtka się otworzyła. Dziewczyna przeszła przez nią i szła podjazdem aż do drzwi, które od razu się otworzyły. W nich stał Właściciel posiadłości
    - Witam panią – Powiedział pan Stross. Był dosyć wysokim mężczyzną, ze świetną posturą i inteligentym wyrazie twarzy. Ubrany był w garnitur. Zaskoczona Ukrainka odpowiedziała:
    - Dzień dobry, nazywam się Swietłana – Odpowiedziała młoda dziewczyna z ukraińskim akcentem.
    - Miło mi poznać – Pan Stross ujął dłoń, podniósł i ucałował. Po chwili podoszła do nich żona pana Strossa. Była szczupłą piękną blondynką, ubraną w szmaragdową sukienkę, z długim rękawem, zasłaniającą obuwie. Uśmiechneła się ciepło do ukrainki i powiedziała
    - Witamy, zapraszam do środka, nie stójmy w drzwiach, zwłaszcza że mamy dzsiaj typową wiosenną zmienną pogodę.
     Po chwili cała trójka przeszła do korytarza, a lokaj zamknął drzwi. Swietłana zwróciła uwagę na instrument, który tam stał.
    - Piękne pianino. Czy mogę się spytać, ktoś na nim gra?
    - Dziękujemy. Nie, niestety. Stoi tylko dla ozdoby, chociaż cały czas struny trzymają. - Pochwaliła się pani Stross. - O, Milena, chodź! - Zawołała córkę, która szła ze schodów – Poznasz nową opiekunkę. - Powiedziała uśmiechając się
    Milena nie ufnie zbliżyła się do grona dorosłych. Widząc jej zdenerwowanie, Swietłana postanowiła pierwsza wykonać ruch. Przykucneła i odezwała się:
   - Cześć, mam na imię Swietłana. Miło mi cię poznać. Mów mi po imieniu.
   - m-miło mi p-panią poznać. - Odpowiedziała.
   - Czy mogę wziąć pani rzeczy? - Zapytał się lokaj, który wyrósł jak spod ziemi.
   - Januszu, prosiłam, rób troszeczkę hałasu jak idziesz – Powiedziała Pani Stross trzymając rękę na piersi, głęboko oddychając. - Nie boje się horrorów, ale ty potrafisz być straszniejszy niż szpitale psychiatryczne.
   - Proszę wybaczyć. - odpowiedział pani Stross - Czy mogę? - powiedział to, patrząc na Swietłanę.
   - Tak. Dziękuję bardzo – powiedziała zaskoczona Ukrainka. Zdjęła kurtkę oraz czapkę, którą podała lokajowi. Ten zabrał to i zaniósł na górę.
   - Po obiedzie pokażemy pani pokój i łazienkę, A także omówimy warunki. Proszę za mną.  -  Powiedział pan Stross
   

Przeczytałem tekst, takie są moje obserwacje. Tak jak wspomniał kolega "słaby-troll", opowiadanie ma dużo braków bądź niedociągnięć.

Gramatyka i podstawowe zasady pisania opowiadań kuleją. Wspomniano tutaj o powtórzeniach, wstawkach opisowych (szerszych). Co więcej, interpunkcja (i niekiedy niewielka transformacja zdania) byłaby mile widziana, aby nadać dla tekstu klimatu. W skrócie : całość jest chaotycznie napisana i czytelnik zapoznając się z opowiadaniem stara się wczuć w to wszystko, wyobrazić sobie to, o czym jest mowa. Wrażenie moje było niczym jechanie po wyboistej drodze. Gdy już czujesz, że jest ok i możesz jechać normalnie i stabilnie to później wyskakuje nierówność, która psuje wszystko.

Przeczytaj ten tekst raz jeszcze i wyłap błędy. Ewentualnie poszukaj inspiracji w książkach o podobnym klimacie. Głównie zwróć uwagę na panującą tam strukturę tekstu i panujący klimat. Ogółem powiem tak : doceniam trud, oby efekt końcowy był zadowalający czytelnika. Pozdrawiam.